Ding 8 Auteursrecht

Voor mijn werk ben ik natuurlijk het meest op zoek naar lesideeën, over de meest uiteenlopende onderwerpen. Maar heel soms neem ik een les over, zoals hij op het internet staat. Vaker is het een inspiratiebron, waar langzaamaan steeds meer eigen ideeën aan toegevoegd worden en het uiteindelijk een eigen les wordt. Zelf ben ik niet zo’n lesideeënplaatser op het internet, hoewel ik denk dat bij vele lessen anderen er wellicht wat aan hebben. Toch bang voor de reacties, denk ik. Als ik vanuit het opzoeken van lesideeen naar Creative Commons kijk, dan denk ik dat bijna alle in aanmerking komen, behalve dan degene met de toepassing GeenAfgeleideWerken. Zoals eerder gezegd, een lesidee is maar een idee, daar sleutel je zelf nog genoeg aan. En ok, de toevoeging dat het alleen voor niet-commerciele doeleinden gebruikt mag worden is ook wel wat. Straks wordt er nog iemand rijk van mijn geweldige lessen ;-).

Bij Flickr heb ik gezocht met dezelfde zoekwoorden als die ik gebruikt heb bij ding 3, namelijk Amsterdam. Er zitten wanneer je CC aanklikt minder professionele foto’s bij, maar er zitten nog steeds hele mooie tussen. Het is gelukkig niet zo, dat je dus alleen maar rotzooi krijgt.

Punt 3 is lastiger nu uit te voeren, maar ga ik zeker een keer bekijken. Hoewel het vaak niet nodig is om via Google te zoeken, vragen wat het moeilijke woord betekent in die geweldige zin, of vragen de zin aan me uit te leggen, is vaak al genoeg om uit te vinden of de kinderen de zin zelf geschreven hebben. Denk aan rode hoofden en stotteren. Niet te gebruiken bij verlegen kinderen.

Het kopiëren van teksten en afbeeldingen is niet netjes, mag niet, is strafbaar, maar ja, ik geef eerlijk toe dat ik ook wel eens een afbeelding van het internet geplukt heb, om als achtergrond te gebruiken voor mijn Hyves. Soms bewerkt met mijn eigen naam erin. En ik haal geregeld teksten van het internet om voor mijn lessen te gebruiken en als dat niet met de gewone knippen-plakken gaat, dan weet ik wel andere manieren om de tekst te kunnen gebruiken. Daarbij denk ik in eerste instantie niet aan auteursrecht. En eigenlijk in tweede instantie ook niet. Ik heb me er nooit in verdiept en zolang het niet om scripties, onderzoeksverslagen of commerciële doeleinden gaat, zie ik weinig problemen.

Ding 7 Veiligheid en Privacy

Grappig, dat 1 van de ontdekoefeningen is hoe je zelf op het internet staat. Ik had namelijk toevallig zelf een maand geleden eens gekeken, wat er te zien valt als je mij googled. Op zich niet heel wereldschokkend wat er voorbij kwam, maar je kunt meer van me te weten komen dan ik in eerste instantie dacht. Zo is snel op te maken waar ik werk en dat hardlopen een hobby van mij is. Gelukkig maakt de site 123people.nl niet waar wat ze in eerste instantie bij de zoekresultaten beloven, namelijk dat je mijn adres, emailadres, telefoonnummers en dergelijke kunt vinden. In eerste instantie was daar wel mijn profielfoto van mijn Facebook-account te vinden, maar na het aanscherpen van wie wat mag zien op Facebook is die gelukkig nu weg. Niet dat ik verwacht dagelijks gegoogled te worden, maar ik hou graag zelf in de hand wie welke gegevens van mij krijgt. Daar heb ik de ongevraagde actie van 123people.nl niet voor nodig.

Van de twee sites die we moesten bekijken valt mij heel duidelijk het verschil in oplossingen op. Bij Mijn kind online willen ze geloof ik elk kind wat pest voor lange tijd achter de tralies, bij Mediaopvoeding hebben ze naar mijn mening een realistischer beeld hoe pesterijen op te lossen, namelijk door de betrokken personen te informeren. Zolang er naar elkaar geluisterd wordt en er steun naar elkaar is, is heel veel op te lossen. Naar de politie stappen zoals Mijn kind online wil, dat kan altijd nog. Misschien is het op middelbare scholen al zo erg, dat de politie bij pesterijen je beste vriend is. Gelukkig weet ik zeker dat voor (bijna?) alle gevallen op de basisschool, ouders, leerkrachten en leerlingen het zelf kunnen op lossen.

Kinderen 2.0 - Ding 6

Kloof, kloof, ervaar ik een kloof? Dan moet ik toegeven dat ik oud word met mijn 30 jaren dat ik op deze aardbol rondloop. Ik ben toen ik twaalf was ingestapt in de wereld die Internet heet en het voordeel van het trage werken van de modem was dat je rustig de tijd nam om alles onder de knie te krijgen en door te lezen. Wat er was niets anders. In dat opzicht zie ik veel van de onderzoeken en artikelen terug bij mij in de praktijk, kinderen vinden begrijpend lezen van een tekst met meer dan 5 regels erg moeilijk. Maar als ik een mail stuur naar een volwassenen heb ik ook lang niet altijd het idee, dat die met veel zorg gelezen is...

Ik weet niet of kinderen meer op het internet zitten dan ik. Ik zie namelijk veel van mezelf terug in de term infobesitas en als ik me zelf in één van de 4 types computergebruikers moet indelen, dan zou ik me bij de netwerkers zetten. In mijn groep dit schooljaar is het gebruiken van een mobiele telefoon nog geen gemeengoed, ze hebben ze om te kunnen bellen. Vorig jaar had ik een groep, waarbij er bijna niet meer live met elkaar gesproken werd zodra de telefoons weer gebruikt mochten worden, pingen was het nieuwe praten. Maar kinderen zullen thuis wel meer achter de computer zitten dan ik thuis heb gedaan, en meer op het internet omdat dat nu eenmaal sneller en goedkoper is dan pakweg 15 jaar geleden.

En als ik naar de sites kijk die ze graag bezoeken... Ik snap wel dat ze daar graag vertoeven. Hyves is vrolijker dan Facebook en je kunt hem meer naar eigen smaak invullen. De meeste kinder websites zijn een plaatje voor het oog (Habbo hotel daargelaten) en je hoeft er weinig voor te lezen en lekker voor te klikken. Alles wat een kind wil, net zoals de onderzoeken zeggen.